Οι μαθητές της Ε΄και στης ΣΤ τάξης με τους εκπαιδευτικούς Αντώνη Καραλή και Βασιλική Ραυτοπούλου, 16 Νοεμβρίου 2018, παρουσιάσαν την εκδήλωση-αφιέρωμα για τις κινητοποιήσεις και τον ξεσηκωμό των φοιτητών στο χώρο του Πολυτεχνείου το 1973 ενάντια στην επτάχρονη αμερικανοκίνητη δικτατορία διεκδικώντας ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Σαν σήμερα πριν 45 χρόνια τα τανκς των Συνταγματαρχών έκαναν την έφοδό τους στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έριχναν την κεντρική πύλη και μια κοπέλα που ήταν πάνω στα κάγκελα. Η συγκεκριμένη στιγμή αποτέλεσε το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα. Τα ιστορικά γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, οπότε καλύτερο θα ήταν να εστιάσουμε στο μήνυμα αυτής της ημέρας.
Αλήθεια, ποιοι ήταν στο χώρο του πολυτεχνείου τα ξημερώματα στις 17 Νοέμβρη 1973; Ήταν ανήσυχοι νέοι, που δεν συμβιβάστηκαν με το λίγο, που δεν συμβιβάστηκαν με τη στέρηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους. Ήταν άτομα που δεν φοβήθηκαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και δεν περίμεναν από κανέναν να ρίξει το δικτατορικό καθεστώς, αλλά προτίμησαν να δράσουν εκείνοι. Εκείνα τα άτομα μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο για το πώς θα επέλθει η αλλαγή στη χωρά μας και σήμερα. Οι φοιτητές δεν πρέπει να περιμένουν τους άλλους, αλλά να είναι αυτοί που πρώτοι δρουν, να είναι αυτοί που κινούν τις μεγάλες αλλαγές. Ανέκαθεν, οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ξεκινούσαν από κάτω και οι φοιτητές ήταν πάντα πρωτοπόροι σε αυτές. Αν δεν δράσουμε εμείς οι ίδιοι, αν εμείς οι νέοι δεν αφυπνιστούμε, αν δεν είμαστε εμείς ενεργοί πολίτες, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε ο καθένας ατομικά και μετά θα αλλάξουμε την κοινωνία. Δεν γίνεται να ζητάμε συνεχώς να αλλάξουν τα πάντα και εμείς να παραμένουμε στάσιμοι. Δεν γίνεται να κατηγορούμε τους άλλους και να μην κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε εμείς. Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δείχνει ότι μπορεί να υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσά μας, μπορεί να υπάρχουν πολλά ζητήματα που μας χωρίζουν, αλλά αυτά που μας ενώνουν είναι πιο δυνατά, πιο ισχυρά. Τους φοιτητές και όσους ήταν μέσα εκείνη την ημέρα τους ένωνε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία –που καθημερινά ‘’δολοφονούνταν’’-, ο πόθος της Ελευθερίας και η επιθυμία για Δικαιοσύνη. Εκείνες τις μέρες έγιναν ένα για να δώσουν ένα τέλος στο δικτατορικό καθεστώς. Μπορεί να μην κατάφεραν να ρίξουν μια και καλή τη χούντα, αλλά η αλλαγή είχε ήδη ξεκινήσει.
Κι αν στη μετέπειτα πορεία ορισμένοι εκ των συμμετεχόντων διαβρώθηκαν, ενσωματώθηκαν και αξιοποίησαν την αγωνιστική τους δράση με γνώμονα το προσωπικό τους όφελος και την προσωπική τους προβολή, αυτό δεν ακυρώνει την αξία του αγώνα και την προσφορά των χιλιάδων "αφανών" φοιτητών-αγωνιστών της εποχής εκείνης. Ας έχουμε υπόψη ότι πρέπει όχι μόνο να διδασκόμαστε από την ιστορία μας, αλλά και πως όποιοι επιβουλεύονται τη Δημοκρατία και θέλουν να ελέγχουν το λαό ενδεχομένως να διδάσκονται και αυτοί. Στο βαθμό που η επιβολή δια των όπλων και της καταστολής κάνουν ορατό τον εχθρό και εγείρουν τα ανακλαστικά αντίστασης, ενδεχομένως άλλες μορφές χειραγώγησης και ελέγχου, πιο ύπουλες και πιο αποτελεσματικές να κάνουν αισθητή την παρουσία τους καθώς ο εχθρός δεν θα είναι άμεσα ορατός και διακριτός δίνοντας την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας και δημοκρατίας. Χρειάζεται επομένως διαρκής επαγρύπνηση, παιδεία και αναστοχασμό της πορείας για την διατήρηση, την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την διασφάλιση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του κάθε ένα από μας.
